Noem het beroepsmisvorming, maar meestal zie ik het nut van de mogelijkheden die de modernste technologie ons biedt, wel in.Toch kwam, bij het lezen van SIS-kaart verdwijnt in 2013, één van mijn doemscenario's toch akelig dichtbij.
Voor iemand die al jaren consequent klantenkaarten weigert (om niet in allerhande databases verzeild te geraken), gaat de link tussen de medische wereld en verzekeringsmaatschappijen nét iets te ver. En met één druk op de knop dan ook een link naar mijn bankgegevens, eet-, drank- kledinguitgaven, strafregister en loonbriefje ? Natuurlijk zie ik de voordelen van een dergelijk informatienetwerk wel. Minder papieren rompslomp, een dokter die me (mocht ik onverwacht op een spoedafdeling terechtkomen) betere zorgen kan toedienen, 'diensten en producten, inclusief aanbiedingen op mijn maat', ...om er maar een paar te noemen.
Maar ik maak me eerder zorgen over het misbruik ervan, eerlijk gezegd. Kennis (data) staat immers synoniem voor macht. Hoe gaat een verzekeringsmaatschappij reageren als ze merkt dat één van haar leden nét iets te vaak de dokter raadpleegt of nét de verkeerde medicatie neemt ? Hoe gaat een potentiële werkgever de gezondheidshistoriek van zijn kandidaat-werknemer beoordelen ?
De toekomst zal moeten uitwijzen hoe wij, als maatschappij, zullen omgaan met deze nieuwe rijkdom aan informatie. Ik ga ervan uit dat een soort 'waakhond' toezicht zal houden op het deontologische gebruik van persoonlijke data, maar met het Swift-gate nog in mijn achterhoofd, weet ik niet hoe hard die hond gaat mogen blaffen.